Week 9 en 10

Lieve allemaal,

Bedankt voor het lezen van al mijn blogs van de afgelopen tijd. Deze blog zal de laatste van mijn reis en stage zijn. Ik vond het super apart dat mijn tijd in het ziekenhuis er na deze week alweer op zit. Heb dus vooral naast goed mijn best doen natuurlijk, nog extra genoten van de week. Ik was zeker dat ik een interessante week zou krijgen aangezien maandag 1 van de vrijwilligers met mij mee is gegaan naar het ziekenhuis. Zij had een ernstig ontstoken blaar op haar enkel. Dit is behandeld in het ziekenhuis en de dokter had een drain aangelegd in de wond. Zo had ik de hele week na stage ook nog de eer om haar wond schoon te maken. In de loop der weken zijn veel vrijwilligers naar mij toe gekomen als ze iets hadden voor advies of als ik ze kon helpen met medische zaken. Dit vond ik wel er grappig om mee te maken. Op een van de dagen had de dokter zijn fiets meegenomen. Hij wist dat Nederlanders veel fietsen en dacht dat ik het wel zou missen. En zeker deed ik dat! Ik ben nog nooit zo blij geweest met het feit dat ik weer op de fiets kon stappen. De wegen zijn daar alleen niet goed om te fietsen (modder, plassen, grote stenen etc.) dus ben op het ziekenhuis terrein gebleven. Waar de weg overigens niet beter was maar ach, was al super blij dat het kon!

In de avond van mijn laatste stagedag heb ik een afscheidsfeest gegeven. Dit feest heb ik georganiseerd voor mijn collega's en vrijwilligers bij de accommodatie. Met de karaoke, pancit (traditionele feestmaaltijd), rum, bier en nog meer eten kon de avond niet meer stuk. Iedereen had het enorm naar zijn zin gehad. Er waren nog veel collega's op komen dagen. Ik ga ze stuk voor stuk echt super missen en heb echt een geweldige tijd door ze mogen meemaken in het ziekenhuis in Narra. Gelukkig hebben we genoeg social media om in contact te blijven. Ik had het er nog wel lastig mee om van iedereen gedag te zeggen en het dorpje achter me te laten. Want in de afgelopen 10 weken is deze plek echt mijn thuis geworden en zat ik echt op mijn plekje.

In mijn laatste week ben ik naar El Nido vertrokken. Het weer was erg slecht vanwege de typhoon die ook even om de hoek is komen kijken. Maar het mocht de pret niet drukken want, ondanks er hierdoor niets te doen was, heb ik mij zeker niet verveeld! Zo ben ik nog een paar vrijwilligers spontaan tegen gekomen in El Nido en heb ik opgetrokken met mijn kamer genoten in mijn hotel waar ik verbleef. Zo hebben we vaak genoeg spelletjes gespeeld met de staff en andere gasten en naar de reggae bar geweest. Deze week heb ik een 5-daagse expeditie geboekt via de organisatie TAO-Philipines.

De tour was van El Nido naar Coron en het ontdekken van afgelegen eilanden en kennis maken met het eilandleven stond centraal. Dit begon al op de boot want de gehele crew bestaat uit locals die allemaal op de eilanden wonen. Velen hebben gewerkt als visser, maar vanwege de teruglopende visaantallen is hier helaas weinig geld mee te verdienen. TAO Philippines heeft projecten opgezet om de eilandbewoners te helpen. Enkele voorbeelden hiervan zijn scholen, een boerderij waar de locals kunnen worden opgeleid tot crew, voedselprojecten en vrouwen verenigingen. Ik vond dit een erg mooi initiatief om aan mee te doen.

De eerste dag was de tour gecancelled vanwege de typhoon maar uiteindelijk zijn we een dag later dan gepland toch vertrokken. Hetgene wat me het meeste bijstond van de tour is dat we een dorpje op een eiland bezocht hadden. Hier gespeeld met de kindjes, snacks en een varkentje hadden gekocht. Ik hou van dieren dus moest gelijk een naam voor het beestje verzinnen, Charlie. Charlie heeft de hele dag bij ons op de boot zitten knorren.... totdat Charlie opeens op het spit was geregen en het diner was geworden. Hier in de Filipijnen noemen ze dit 'lechon'. Tijdens de tour heb ik veel van de cultuur weer mogen zien en veel traditioneel Filipijns eten mogen proeven. Tijdens de nachten sliep ik in zelf door de TAO gebouwde Bamboe hutjes op het strand. Dit was echt heel bijzonder, bijna magisch. Zo ben ik elke dag opgestaan voor de zonsopgang.

Ik ben echt blij dat ik in deze tijd zo veel heb kunnen zien,meemaken, leren, en heb kunnen leven tussen de locals en hun gewoontes en gebruiken heb leren kennen. Zo heb ik veel mensen ontmoet en vriendschappen voor het leven kunnen sluiten. Hier ben ik allemaal erg dankbaar voor dat ik de mogelijkheid heb gehad om dit te mogen doen. Tijdens deze reis heb ik veel mooie plekken bezocht en veel van de mooie natuur van de Filipijnen kunnen zien. Ook heb ik veel dingen gedaan die ik nooit mogelijk heb geacht. Zo blijkt de quote die ik in mijn eerste week schreef 'life begins at the end of your comfortzone' toch echt waar te zijn. Want, wie had nou ooit gedacht dat ik het embryo ei 'bhalut' zou eten of dat ik tussen de walvishaaien zou zwemmen? Dit is een ervaring die mij als verleegkundige heeft laten groeien en persoonlijk veel over mezelf heb kunnen leren.

Ik wil iedereen nogmaals ontzettend bedanken die mij gesponsord hebben. Van het sponsorgeld heb ik een mooie bijdrage aan het project gedaan en mooie spullen gekocht voor in het ziekenhuis. Zo heb ik een vernevelaar gekocht met bijbehoren en thermometers. De mensen zijn er erg blij mee en hadden dit ook zeker nodig.

Veel liefs,

Anouk

Week 8

Lieve allemaal,

Deze week is alweer mijn een na laatste week in het ziekenhuis. De tijd vliegt super snel voorbij. Deze week moest ik weer even inkomen aangezien die paar dagen in cebu en bohol de vakantiestemming deden aanwaaien. Hier moest ik niet te veel aan wennen aangezien ik nog 2 weken stage op de kalender had staan.
Deze week waren weer veel interessante casussen op de spoed eisende hulp. Zo heb ik bijvoorbeeld een geïnfecteerde vinger gezien die 4 x zo dik was als zijn andere vingers. Ook heb ik een newborn screening uitgevoerd bik een baby. Dit is de hielprik. Ik vang wat druppels bloed op, op een papiertje zodat het labaratorium het bloed kan checken.
Verder heb ik zelf 2 wonden gehecht. Nadat ik t vaak geoefend had op de varkens huid en t vaak had gezien durfde ik t toch aan te gaan bij deze patiënten. Ik vond het super spannend maar wel echt leuk! Ik heb een wond gehecht op de borst en op iemand voorhoofd.
Ik heb nu met heel veel verschillende doelgroepen gewerkt op stage. Maar vind het werken met baby's het aller leukste. Ik zou mij hierin graag willen specialiseren later.

Op de basisschool heb ik aan 3 klassen lesgegeven. Groep 2,3 en groep 5. Ik heb ze ern les gegeven over persoonlijke hygiëne. Zo heb ik bijvoorbeeld de kinderen geleerd hoe ze hun tanden moeten poetsen en hun handen moeten wassen. Zo heb ik in elke klas 1 leerling naar voren laten komen om te laten zien hoe diegene zijn/haar tanden poetst. De kinderen vonden dit erg grappig. Wat mij opviel is dat alle kinderen van alle klassen het op dezelfde manier deden. Van links naar rechts en weer terug. Vervolgens heb ik advies gegeven hoe ze nog schonere tanden krijgen door de goede poetstechniek te gebruiken. Ik vond dit wrg belangrijk om te leren aan gezien bijna alle kinderen op de school al rottende tanden hebben. Samen met een paar andere vrijwilligers een handenwas dansjes bedacht en heb ik geleerd aan de kinderen. Hiervoor heb ik het handenwas liedje gebruikt. Ik zag dat de kinderen genoten en het super leuk vonden want ze hadden allemaal een stralende lach op hun gezicht en deden super enthousiast mee. Na de les bleven ze zelfs het liedje zingen. Dat maakt me echt blij om dat te zien.

Sinterklaas slaan we natuurlijk niet over dit jaar en werd dus ook volop gevierd in de Filipijnen!? Naar stage heb ik een grote speculaaspop van de Hema meegenomen. Mijn collega's waren super verrast en hadden nog nooit zo'n grote koek gezien! Ik heb het uitgedeelt en ze vonden het allemaal super lekker! Het was binnen een paar minuten op. Op het kamp heb ik aan de vrijwilligers en coördinatoren strooioed uitgedeeld. Het sinterklaasgedicht die ik van rosalien heb gekregen voor mijn reis maakte het sinterklaasfeest helemaal af.

Op een donderdag middag na stage waren locals karaoke aan het zingen op het basketbalveld. Ze maakten er een groot feest van. Zo kwam ik daar in de buurt 2 vrijwilligers tegen die vroegen of ik samen met hun een liedje wilde zingen bij de karaoke. Dit leek me wel wat dus gingen die kant op. Toen we er aankwamen waren alle locals super vrolijk en blij en waren allemaal aan het dansen (de alcoholpromillage in het bloed zal hier vast wat mee te maken hebben). We werden super verwelkomd en moesten gelijk meedansen en kregen drankjes aangeboden. Ik heb nog nooit zo'n leuke gekke middag meegemaakt. De mensen waren zo vriendelijk en gelukkig.

In het weekend ben ik weer richting puerto princesa gegaan om te relaxen. Zo heb ik daar een strand bezocht samen met andere vrijwilligers en hebben we savonds in mijn favoriete pizza restaurant gegeten. Merk dat ik hier te vaak begin te komen aangezien de werknemers me beginnen te herkennen oeps...

Voor foto's van mijn hele trip kunnen jullie het beste op mijn facebook pagina terecht. Onder album palawan. Hier kan ik meer foto's posten dan direct op deze pagina.

Hoop dat jullie mijn post weer leuk vonden en tot de volgende blog:)

Veel liefs,
Anouk

Week 7

Lieve allemaal,
Alweer in week 7 belandt. Afgelopen week was een lange week voor mij geweest aangezien ik het weekend door heb gewerkt. Hierdoor heb ik deze week een paar dagen de tijd om naar cebu en bohol te gaan:D. Het waren drukke dagen op de spoedeisende hulp. Hierdoor heb ik veel kunnen zien, leren en doen. Er waren een aantal interessante casussen. Zo kwam er bijvoorbeeld een vrouw binnen op de spoed. Ze had een ongeluk gehad met een tricycle. Tricycle's zijn motoren met een bak ernaast waar ze mensen in vervoeren. Ze zijn hier overal op Palawan. Ze was onderweg in de tricycle tot opeens de onderkant van de tricycle brak en ze er doorheen viel. Dit leverde haar veel grote wonden op die ik samen met de andere verpleegkundigen verzorgd en gehecht heb. Zo was er bijvoorbeeld ook een jongen binnengekomen op de spoed die een snij ongeluk heeft gehad. Hij had niet alleen de groenten, maar ook zijn eigen vinger mee gesneden. Gelukkig heeft de dokter zijn vinger nog weten te redden maar, dit scheelde niet veel. Op stage maak ik leuke interessante dingen mee maar ook minder leuke dingen. Bijvoorbeeld als een van de patiënten overlijdt. Zo was er tijdens mijn dienst dit weekend een jonge jongen overleden wegens verdrinking.
Ik vond dit erg moeilijk en deed veel met me aangezien de jongen nog jonger was dan ik.

Na de lange week was ik wel toe aan een paar daagjes lang weekend. Zo ben ik dus 2 dagen naar cebu geweest en 2 dagen naar bohol. Ik ben samen met mijn kamergenoot Raika die uit Frankrijk komt op pad hier naartoe gegaan.
Het was een lange reis om er te komen maar wat heb ik genoten.

Voor mijn minor heb ik thuis een home activity moeten doen gericht op 'get out of your comfortzone'. Hier in de Filipijnen wilde ik dit graag voortzetten. Zo heb ik om out of my comfortzone te komen met walsvishaaien gezwommen én heb ik canyoneering gedaan. Het zwemmen met de walvishaaien was heel erg speciaal want ze waren super dichtbij. Op een gegeven moment zwom er eentje zelf 1meter onder me. Dat vond ik toch wel een beetje griezelig en zwom snel weg haha! We hebben met de haaien gezwommen met 2 andere jongens uit ons hostel. Dus hadden een prive bootje om naar de haaien te komen.
Na het zwemmen met de haaien ben ik richting moalboal vertrokken om canyoneering te gaan doen. Dit komt neer op dat ik van een lange waterval naar beneden ben geklommen waarin ook een paar hoge sprongen van een waterval zaten. Voor mijn eerste sprong was ik super bang en durfde ik echt niet maar uiteindelijk toch maar gegaan. Het bleek eigenlijk helemaal niet zo eng en ik was echt super enthousiast! Zo enthousiast dat ik zelfs van een rots van 8 meter ben gesprongen. Wie had dat nou ooit gedacht? Ik niet ieder geval haha!
Na deze activiteiten heb ik toch weer gemerkt dat out of your comfortzone gaan ook zo leuk kan zijn! Dit waren echt ervaringen die ik nooit meer zou vergeten en graag nog een keer zou willen doen. Kan het iedereen aanraden:D

Na deze zenuwslopende avtiviteiten waren we wel toe aan wat rust en hebben we de zonsondergang bekeken op het strand. Het was schitterend want het was echt een orange lucht! De volgende dag heb ik een van de meest beroemde duiken in de Filipijnen gedaan. De sardine run! Tijdens het duiken heb ik tussen scholen van sardientjes gezwommen. Heb nog nooit zoveel vissem bij elkaar gezien! Het waren er wel een paar miljoen! Ze waren letterlijk overal om me heen. Het was helemaal een bijzonder gezicht toen er een andere groep vissen kwam en de sardientjes hierdoor weg gingen zwemmen. Hierna zijn Raika en ik door gegaan naar white beach en hebben hier nog gesnorkeld. Het koraal had alle kleuren en nemo en zijn familie was er ook. Het was bijna een scene uit 'finding dory' want haar heb ik niet gezien :p.

Eenmaal aangekomen in bohol hebben we de 2 jongens van ons hostel in cebu weer ontmoet. Besloten om de volgende dag met zijn allen een prive auto te huren om zo het eiland te verkennen. Zo zijn we als eerste naar de chocolat hills geweest. Deze waren nu groen maar, tijdens het droge seizoen kleuren de hills bruin.
Vervolgens zijn we doorgereden naar de watervallen in bohol. Het was nog niet echt ontdekt door vele toeristen aangezien we een lange tijd de enige waren. Ook heb ik de tarsier aapjes gezien in de tarsier opvang! Dit zijn hele kleine aapjes(grote van een kleine vuis) met hele grote ogen. Zelf vind ik ze echt super schattig en wil ik er wel 1 als huisdier hebben! Op naar de een naar laatste bestemming van die dag was een kort kijkje bij de oudste kerk van Azië. Vervolgens bij onze laatste stop zijn we naar een grote grot gegaan. Dit is een grot met een natuurlijk zwembad waarin je kunt zwemmen. Dit was echt super mooi en bijna magisch.
Op de laatste dag hebben we besloten om een dagje even niks te doen:) zo hebben we op het strand een dag een bedje gehuurd. Ook heb ik goed de locale economie gesteund door een pedicure op het strand te nemen:) De masseuses en pedicures lopen langs het strand om te promoten.

De afgelopen dagen waren super als je het mij vraagt. Voldaan en moe in Tigman aangekomen om maandags weer te beginnen in het ziekenhuis.

Ik hoop dat jullie deze blog weer leuk vonden om te lezen en zie jullie weer bij de volgende:)

Veel liefs,
Anouk

Week 6

Lieve allemaal,

Deze week was weer een interessante week. Ik heb namelijk meer contact gehad met de patiënten uit het ziekenhuis. Ik vind het namelijk soms nog erg lastig om goed contact te leggen vanwege de taal barriere. Soms kom ik dan ook speciale situaties tegen. Zo vroeg van de week een vrouwtje waarmee ik een leuk gesprek had, of ik haar financieel kon steunen aangezien ze erg arm is. Daarnaast vroeg een vriend van een patient opeens heel nonchalant om mijn nummer. Gelukkig weet ik wel goed hierop te reageren.

Mijn collega's beginnen ook steeds losser te worden en maken veel grapjes. Ze vinden het bijvoorbeeld moeilijk om mijn naam uit te spreken en zeggen altijd 'Anok'. Dat rijmt weer op 'Lamok' dat in Tagalog mug betekent. Vind het altijd zo hilarisch dat ze hierdoor helemaal in een deuk kunnen liggen.

Deze week heb ik ook voor het eerst bloed geprikt bij een patiënt en heb ik weer veel wonden van motoraccidenten gezien. Verder heb ik ook weer geholpen bij een bevalling. Het is wel opvallend dat het verschil zichtbaar is met welke collega ik een bevalling doe. De een pakt zich helemaal in met een schort muts en een mondkapje terwijl de ander bijvoorbeeld alleen een mondkapje gebruikt. Dit is maar een klein voorbeeld maar, zo zijn er zo nog veel meer op te noemen. Ook heb ik gezien en geleerd hoe ze hier een ecg plaatsen en lezen. Ze gebruiken hier vacuümballetjes met kleurtjes om deze op de borstkas vast te zetten. Ook op elke post en elke enkel zetten ze een soortvan startkabel. Vergeleken met dit is de technologie in Nederland nog niet zo slecht;)

Verder heb ik een infuus geplaatst bij een baby'tje met down syndroom. Dit was wel een sneu verhaal aangezien het babytje verlaten is door haar ouders toen ze 4 maanden oud was. Gelukkig hebben vrienden van de ouders van het babytje, haar als hun kind beschouwd.

Ook heb ik weer een nieuwe vriend gemaakt in het ziekenhuis, de ziekenhuis kat genaamd Pussa. Dit is een van de schoonste straatkatten die ik tot nu toe gezien heb. Hij komt zo af en toe even ik het ziekenhuis koekeloeren, super schattig.

Van de week ben ik ook mee geweest op een Filipijnse vissersboot. Samen met een paar andere vrijwilligers hebben we midden op de zee vissen gevangen. Dit was echt heel komisch totdat iedereen zeeziek werd en we weer teruggegaan zijn naar het vaste land.

Verder heb ik weer de longen uit mn lijf gezongen tijdens de karaoke en heb een goede week gehad. Tot op mikn volgende blog!

Veel liefs,

Anouk

Week 3,4 en 5

Lieve allemaal,
Inmiddels is het alweer een paar weken geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Het Filipijnse internet en het feit dat ik hier de afgelopen weken veel beleefd en gedaan heb, hielp niet echt mee ;) Inmiddels ben ik alweer op de helft van mijn reis aangekomen. Met zekerheid kan ik nu zeggen dat de Filipijnen echt een plekje in mijn hart gestolen heeft. Al zijn het de mooie stranden niet, dan zijn het de mensen wel. Iedereen is zo aardig en vriendelijk. Het leuke van de Filipino's is dat ze altijd vrolijk zijn en altijd in zijn voor een grapje. Dat is ook terug te zien op mijn stage, waardoor ik het erg naar mijn zin heb in het ziekenhuis.

Alhoewel ik nu al een aardig woordje Filipijns spreek heb ik mijn collega's ook wat Nederlands geleerd. Het is altijd zo grappig als ik in de ochtend aankom in het ziekenhuis ik altijd begroet word met 'Hoi, goedemorgen! Lekker geslapen?'. Afgelopen vrijdag hebben mijn collega's mij ook mee op stap genomen om de omgeving van Narra en de cultuur te laten zien. Zo ben ik achterop de motor geklommen en zijn wij eerst naar de watervallen gegaan waar wij met zijn allen hebben gelunched. Voordat we gingen zwemmen heb ik een Filipijnse gezegde moeten bidden. Als ik onbekende dat niet zou doen, zou er een grote kans zijn dat ik bij de watervallen een ongeluk zou kunnen krijgen. Dit is een speciaak bijgeloof precies bij deze plek. Daarna zijn we naar de hot springs geweest en hebben we in Narra wat gegeten. Helaas heb ik ook de meeste beroemde Filipijnse 'delicatesse' moeten proberen. Dit is balut, een ei met een baby eendje erin. Volgens de Filipino's moet iedereen die uit t buitenland komt eens in zijn leven balut eten. Met veel tegenzin dit geprobeerd, wat veel hilarisch beelmateriaal heeft opgelevert. Vergeleken met balut eet ik toch veel liever die sprinkhanen en meelwormen die ik in Nederland heb gegeten..
Andere typische cultuurstrekjes die ik heb meegemaakt zijn is dat je bijna altijd en overal je schoenen uit moet doen. Zelfs in een restaurant. Persoonlijk vind ik dat dit echt een huiselijk gevoel geeft. Ook spreken de Filipino’s altijd met 2 woorden.

Afgelopen weken zijn weer erg leerzaam geweest in het ziekenhuis. Door de weken heen heb ik binnen het ziekenhuis goed mijn plekje en ritme gevonden. Hetgene wat mij het meeste aangegrepen heeft de afgelopen weken, is dat ik al geholpen heb bij meerdere bevallingen en geassisteerd heb bij een incomplete abortus. Dit vond ik best spannend en gek om het voor het eerst mee te maken! Het gaat er hier toch wel heel anders aantoe dan in Nederland.
Ik vind het nogsteeds heel erg interessant om te zien hoe de gezondheidszorg zo verschillend kan zijn over de wereld. Ook binnen de Filipijnen zelf is het nog een wereld van verschil. Ik heb namelijk het privé ziekenhuis in Puerto Princesa bezocht. Dit ziekenhuis is het enige ziekenhuis op palawan die aan de europese standaarden voldoet. Ook heb ik 1 nieuw ziekenhuis en 1 nieuw medische kliniek in Aborlan bezicht. Het is jammer dat hier weinig patiënten zijn terwijl deze faciliteiten net opgeknapt zijn.
Om naar het ziekenhuis in Narra te komen heb ik mijn prive tricycle driver Reyo. Hij spreekt maar een paar woorden Engels maar hij is echt de meest vriendelijke trycicle driver!

Naast dat ik veel gewerkt heb in het ziekenhuis heb ik na mijn diensten ooknog geholpen bij een ander project. Zo heb ik bijvoorbeeld de muren van de basisschool geschilderd bij het constructie project. Verder speel ik ook wel eens met de kinderen van de basisschool volleybal en andere spelletjes.
In de weekenden heb ik al veel plekken bezocht op palawan. Zo ben ik naar Port Barton geweest en San vicente. Dit zijn rustige vissersdorpjes met mooie stranden en waar je super goed kan eiland hoppen. Hier heb ik ook super veel gesnorkeld tussen de mooiste vissen en schildpadden.   

Ook ben ik naar el nido geweest met alle vrijwilligers uit het vrijwilligershuis. Dit is een toeristisch plaatje helemaal in het noorden van palawan. Hier heb ik 2 eiland hopping tours gedaan en op de mooiste plekjes ben ik geweest. Zo moest ik door een kier in een rots klimmen om bij een verlaten lagune en beach te komen. Ook het hostel dat ik had geboekt was erg verassend. Om het hostel te bereiken heb ik als een echte Freek Vonk door het water moeten manoeuvreren en wat rotsen getrotseerd totdat ik er eindelijk was. Dit was wel oprecht een belevenis. Viel me nog mee dat ik mijn teen niet gestoten heb of in het water gevallen met ben mijn lompe trekjes af en toe.

Ik vermaak me goed met alle vrijwilligers hier. Het is super leuk om allemaal mensen te leren kennen uit andere landen/culturen. Met alle vrijwilligers zetten we onszelf dan ook vaak goed voorschut tijdens de karaoke door keihard oude high school musical liedjes door de microfoon te zingen. Vooral dat het hele dorp heerlijk mee kan genieten van ons valse gezang maakt het natuurlijk extra leuk.

Ik ben benieuwd wat te andere 5 weken mij gaan brengen op het eiland. Ik kijk hier erg naar uit. Toch heb ik wel het punt bereikt dat ik mijn bed, appelmoes, mijn fiets en mijn vertrouwde broodje grillworst van de markt begin te missen. En natuurlijk ook jullie allemaal;) Dus stiekem kijk ik er ook al weer naar uit om naar huis te gaan. Maar daar heb ik nog lang geen tijd voor! Een deze weken ga ik namelijk voorlichting geven over persoonlijke hygiëne aan kinderen op de basisschool en moet ik mijn achterstand inhalen met schrijven in mijn dagboek. Het leven valt soms ook toch nog niet mee op een eiland op de andere kant van de wereld:p

Bedankt weer voor het lezen van mijn blog!

Paalam! (Dit betekent Doei in Tagalog)

Liefs,

Anouk

Week 2

Lieve allemaal,

De afgelopen 2 weken zijn voorbij gevlogen! Nog sneller dan dat je palawan achterstevoren kunt spellen. Afgelopen week heb ik veel gezien en gedaan op het eiland. Zo ben ik afgelopen weekend naar puerto princesa geweest om te gaan eiland hoppen. Het ene eilandje nog mooier dan de ander. Ook heb ik 1 van de 7 natuurwonderen bezocht. De underground river. Alleen de tocht er naartoe was al indrukwekkend. Overal op palawan zijn rijstvelden, eerst dacht ik dat er een grote overstroming was geweest maar dit bleken rijstvelden te zijn, lol. Deze week ben ik al wat meer gesetteld en begint het plaatsje Tigman steeds meer als thuis te voelen.

Afgelopen maandag ben ik begonnen in het ziekenhuis waar ik voor de komende weken op de spoedeisende hulp ga werken. Het ziekenhuis beschikt over weinig (goede) spullen en het gebouw valt nog net niet in elkaar. De werknemers zelf zijn erg goed opgeleid en willen mij veel leren en laten doen. Op de spoedeisende hulp ben ik al veel gevallen van dehydratie door een darminfectie, hypertensie en veel wonden door verkeerongevallen tegen gekomen. Ik heb al veel meegekeken met het plaatsen van infuzen, hechten van wonden, geven van injecties, instellen van zuurstof tanks en zelfs meegekeken bij een bevalling! Dit was super bijzonder want heb nog nooit een bevalling zelf gezien. En vond het best wel heftig aangezien de moeder van de baby nog super jong was. De volgende dag heb ik het kindje ook zelfs vast mogen houden. Zo lief! Ik kan erg goed opschieten met de tijdelijke dokter van het ziekenhuis en hij wilt mij ook veel leren. Zo heb ik bijvoorbeeld op een varkenshuid leren hechten!

Afgelopen vrijdag ben ik naar een zandbank in het midden van de oceaan geweest. Dit was nog een activiteit van de cultuursweek. Dit is echt een van de mooiste plekken die ik ooit heb gezien, maar kwam ik zo rood als een kreeft terug. Moest er blijkbaar wat voor over hebben:p.

Ik wil deze post afsluiten met iets wat mij het meeste aangegrepen en het meeste indruk op mij gemaakt heeft de afgelopen 2 weken. Ik heb gezien hoe arm de mensen ook zijn, dat ze super gelukkig en blij zijn met wat ze hebben. Ze kunnen het kleine waarderen en dat vind ik wel erg bijzonder om te zien.

Bedankt voor het lezen en tot op mijn volgende post!

Veel liefs,

Anouk

Week 1 - reis en cultuursweek

Lieve allemaal! Eindelijk kan ik zeggen dat ik aangekomen ben op het prachtige palawan! Op dit moment schrijf ik deze blog vanuit mijn hostel in puerto princesa waar ik dit weekend verblijf. Zoals beloofd zou ik jullie op de hoogte houden, zo bij deze!

Wauw, wat ben ik blij dat ik eindelijk in de Filipijnen ben! Want wat was dat een lange reis zeg! Ik heb er zo'n 34 uur over gedaan om op het eiland aan te komen. Inclusief overstap, vertraging en tijdsverschil (6 uur). De eerste avond heb ik nog in puerto princesa doorgebracht, aangezien ik de dag erna opgehaald werd door de organisatie.

Het plaatsje waar ik de komende weken verblikf heet Tigman Village, dit is een klein dorpje met 4 mini winkeltjes en een basisschool. De accomodatie waar ik verblijf is op een prive terrein speciaal voor vrijwilligers. Ik ben echt al dol op deze plek alleen moet ik nog even aan de nieuwe leefstijl wennen... elke dag valt namelijk de stroom uit, heb ik een bucket shower en ze gebruiken hier geen mes tijdens het eten.

De eerste week ben ik begonnen met een cultuursweek die ik samen volg met Kelly (België), Tasha (Alaska) en Katherine (USA). Ik kan erg goed met hun en de andere vrijwilligers opschieten dus tot nu toe heb ik al een erg leuke week gehad!

Op de eerste dag van de cultuursweek kreeg ik informatie over de filipijnen. Ik ben te weten gekomen dat zij bijvoorbeeld niet wijzen met hun vinger maar met hun lippen, de inwoners op palawan 'palaw-an' heten en dat ze mensen begroeten door hun wenkbrouwen omhoog te doen. Hierna zijn we met zijn allen door het dorpje gasn lopen en hebben wij een vrouw ontmoet die van palmboom bladeren dakplaten maakt. Dit vond ik echt super interessant om te zien en hebben haar dus ook geholpen met het maken van de platen.

Op de tweede dag van de cultuursweek heb ik Filipijnse taalles en kookles gehad. Dit was super leuk! We hebben soortvan banaan koekjes gemaakt en pansit (woknoedels). De dag erna ben ik naar puerto princesa geweest waar wij de butterfly garden hebben bezocht. Hier was ook een stam vanuit het zuiden waar wij informatie kregen over hun cultuur. Ook hadden ze hun huisdier meegenomen... Een suuuuper grote dikke ratelslang! Ik liet me niet kennen en heb deze om mijn nek gehad. Ook heb ik hier andere dieren vastgehouden als een schorpioen en een gekko. In puerto princesa hebben wij nog geluncht, massage genomen en nog inkopen gedaan in het winkelcentrum.

Op donderdag zijn wij naar Narra geweest. Dit is een dorp op ongeveer een half uur rijden van Tigman. Hier hebben wij de locale markt bezocht. Een keer wat anders dan de zaterdagmarkt in Huizen hoor! Na de markt zijn we naar de esterella falls geweest. Dit waren echt de mooiste watervallen die ik ooit in mijn leven gezien heb. Het water was best koud! Maar heerlijk om even af te koelen! Lucky me... toen we wegliepen van de watervallen ben ik nog mijn familie tegen gekomen! We zagen een groep apen zitten op de rotsen. Soooo cute! Dat had echt mijn dag gemaakt! Ik heb ze namelijk nog nooit in het echt gezien.

Vandaag (vrijdag) zouden wij naar de zandbank gaan. Dit ging vanwege het slechte weer helaas niet door. Inplaats daarvan ben ik alvast naar het ziekenhuis in Narra geweest! Dit was wel shocking... het is een klein primitief ziekenhuis met weinig goede spullen. Ik had mijn introductie gesprek in de emergency room waar mensen binnen gebracht werden. Zo ben ik in de 2 uur dat ik daar zat al een oudere man met ondervoeding tegengekomen, een meisje met dehydratie vanwege een bacterie in haar darmen en een man met een wond op zijn hoofd omdat hij een motor ongeluk heeft gehad. De werknemerd van het ziekenhuis zijn allemaal erg aardig en staan open om mij veel te leren. Ik kan nu al niet meer wachten tot maandag wat ik dan weer allemaal ga beleven.

Maar eerst ga ik dit weekend de honda bay tour doen en een poging doen om naar the underground river te gaan. Dit is een van de 7 natuurwonderen op aarde.

Veel liefs en tot op mijn volgende post??

Voorbereiding reis en de minor IHS

Welkom lezers van mijn blog!

Deze maand ben ik begonnen met de minor International Health Studies waarvoor ik 10 weken in de Fililipijnen stagen ga lopen. Deze stage is onprofessioneel en wordt gezien als vrijwilligerswerk.

De voorbereidingen voor mijn reis zijn in volle gang. Vaccinaties zijn geprikt, vliegtickets zijn geboekt, de visa is aangevraagd en de zenuwen komen langzaam te kriebelen in mijn buik.

Over 2.5 week is het dan zover, dan begint mijn avontuur als verpleegkundige in de Filipijnen. Ik kan nu al niet wachten om te vertrekken maar helaas moeten er eerst nog wat assignments ingeleverd worden. Eigenlijk vind ik dit nog wel erg fijn aangezien ik niet aan t feit hoef te denken dat ik iedereen hier ga missen.

Ik ben nu 4 weken bezig met mijn minor en ik vind het echt nu al helemaal te gek. Ik heb echt al zoveel geleerd over culturen, gezondheidssystemen en over de Filipijnen zelf. Hierdoor krijg ik echt nog meer zin om naar mijn stage plek te gaan om te zien hoe dit daar zal lopen. Het onderwijs is gericht op de volgende slogans ' get out of your comfortzone' en 'leave something behind'. Met mijn reis naar de Filipijnen ga ik al uit mijn comfortzone aangezien ik nog nooit alleen op reis ben geweest en ook nog nooit buiten Europa ben geweest.

Om alvast te wennen om ut mijn comfortzone te gaan heb ik voor school hier ook een out of your comfortzone activiteit moeten uitvoeren. Natuurlijk ging het bij mij niet gek genoeg en heb ik een vriend van mij, Jeroen, mijn activiteit laten organiseren, zodat ik nergens vanaf wist... had ik dat maar niet gedaan want zonder dat ik wist had ik opeens chocolade met meelwormen in mijn mond. Ik sla bijna nooit chocolade af aangezien ik daar echt super dol op ben. Zo had ik dus zonder te kijken een stuk chocolade in mijn mond gedaan en ik vroeg mij al af waarom het zo anders smaakte... nou daar kwam ik dus in volle paniek achter midden op t centraal station. Super genant maar, achteraf kan ik er ook wel om lachen.

Omdat Jeroen dacht 'laten we eens gek doen' en aangezien we allebei hoogtevrees hebben, zijn we naar de A'DAM toren gegaan. Daar bovenop staat op het randje van het gebouw een schommel waarmee je van t dak af kan schommelen. Dood eng, maar wat was het toch een mooi uitzicht daarboven. Helaas was het wel een regenachtige dag en konden we niet ver kijken. Na het mooie uitzicht gekeken te hebben moest ik er toch echt aan geloven. Ik kon er niet meer onderuit. Dat moment was ik echt super zenuwachtig en haalde ik alle scenario's in mijn hoofd die maar mis konden gaan. Totdat ik op de schommel zat en die begon te schommelen kreeg ik echt een gevoel van vrijheid en voelde ik me echt super relaxed. Het leuke was dat Jeroen ooknog moest en die zag wit van angst. Nooit gedacht dat out of your comfortzone zo leuk kon zijn en dat t je echt een goed gevoel kan geven! Ik zal het iedereen aanraden. Daarom wil ik deze post afsluiten met de slogan 'life begins at the end of the comfortzone'.

Bedankt voor het lezen van mijn blog! De volgende blog die ik schrijf zal in de Filipijnen zijn. Wil je mij volgen? Schrijf je dan in op de mailingslijst.

Veel liefs, Anouk