Lieve allemaal,

Bedankt voor het lezen van al mijn blogs van de afgelopen tijd. Deze blog zal de laatste van mijn reis en stage zijn. Ik vond het super apart dat mijn tijd in het ziekenhuis er na deze week alweer op zit. Heb dus vooral naast goed mijn best doen natuurlijk, nog extra genoten van de week. Ik was zeker dat ik een interessante week zou krijgen aangezien maandag 1 van de vrijwilligers met mij mee is gegaan naar het ziekenhuis. Zij had een ernstig ontstoken blaar op haar enkel. Dit is behandeld in het ziekenhuis en de dokter had een drain aangelegd in de wond. Zo had ik de hele week na stage ook nog de eer om haar wond schoon te maken. In de loop der weken zijn veel vrijwilligers naar mij toe gekomen als ze iets hadden voor advies of als ik ze kon helpen met medische zaken. Dit vond ik wel er grappig om mee te maken. Op een van de dagen had de dokter zijn fiets meegenomen. Hij wist dat Nederlanders veel fietsen en dacht dat ik het wel zou missen. En zeker deed ik dat! Ik ben nog nooit zo blij geweest met het feit dat ik weer op de fiets kon stappen. De wegen zijn daar alleen niet goed om te fietsen (modder, plassen, grote stenen etc.) dus ben op het ziekenhuis terrein gebleven. Waar de weg overigens niet beter was maar ach, was al super blij dat het kon!

In de avond van mijn laatste stagedag heb ik een afscheidsfeest gegeven. Dit feest heb ik georganiseerd voor mijn collega's en vrijwilligers bij de accommodatie. Met de karaoke, pancit (traditionele feestmaaltijd), rum, bier en nog meer eten kon de avond niet meer stuk. Iedereen had het enorm naar zijn zin gehad. Er waren nog veel collega's op komen dagen. Ik ga ze stuk voor stuk echt super missen en heb echt een geweldige tijd door ze mogen meemaken in het ziekenhuis in Narra. Gelukkig hebben we genoeg social media om in contact te blijven. Ik had het er nog wel lastig mee om van iedereen gedag te zeggen en het dorpje achter me te laten. Want in de afgelopen 10 weken is deze plek echt mijn thuis geworden en zat ik echt op mijn plekje.

In mijn laatste week ben ik naar El Nido vertrokken. Het weer was erg slecht vanwege de typhoon die ook even om de hoek is komen kijken. Maar het mocht de pret niet drukken want, ondanks er hierdoor niets te doen was, heb ik mij zeker niet verveeld! Zo ben ik nog een paar vrijwilligers spontaan tegen gekomen in El Nido en heb ik opgetrokken met mijn kamer genoten in mijn hotel waar ik verbleef. Zo hebben we vaak genoeg spelletjes gespeeld met de staff en andere gasten en naar de reggae bar geweest. Deze week heb ik een 5-daagse expeditie geboekt via de organisatie TAO-Philipines.

De tour was van El Nido naar Coron en het ontdekken van afgelegen eilanden en kennis maken met het eilandleven stond centraal. Dit begon al op de boot want de gehele crew bestaat uit locals die allemaal op de eilanden wonen. Velen hebben gewerkt als visser, maar vanwege de teruglopende visaantallen is hier helaas weinig geld mee te verdienen. TAO Philippines heeft projecten opgezet om de eilandbewoners te helpen. Enkele voorbeelden hiervan zijn scholen, een boerderij waar de locals kunnen worden opgeleid tot crew, voedselprojecten en vrouwen verenigingen. Ik vond dit een erg mooi initiatief om aan mee te doen.

De eerste dag was de tour gecancelled vanwege de typhoon maar uiteindelijk zijn we een dag later dan gepland toch vertrokken. Hetgene wat me het meeste bijstond van de tour is dat we een dorpje op een eiland bezocht hadden. Hier gespeeld met de kindjes, snacks en een varkentje hadden gekocht. Ik hou van dieren dus moest gelijk een naam voor het beestje verzinnen, Charlie. Charlie heeft de hele dag bij ons op de boot zitten knorren.... totdat Charlie opeens op het spit was geregen en het diner was geworden. Hier in de Filipijnen noemen ze dit 'lechon'. Tijdens de tour heb ik veel van de cultuur weer mogen zien en veel traditioneel Filipijns eten mogen proeven. Tijdens de nachten sliep ik in zelf door de TAO gebouwde Bamboe hutjes op het strand. Dit was echt heel bijzonder, bijna magisch. Zo ben ik elke dag opgestaan voor de zonsopgang.

Ik ben echt blij dat ik in deze tijd zo veel heb kunnen zien,meemaken, leren, en heb kunnen leven tussen de locals en hun gewoontes en gebruiken heb leren kennen. Zo heb ik veel mensen ontmoet en vriendschappen voor het leven kunnen sluiten. Hier ben ik allemaal erg dankbaar voor dat ik de mogelijkheid heb gehad om dit te mogen doen. Tijdens deze reis heb ik veel mooie plekken bezocht en veel van de mooie natuur van de Filipijnen kunnen zien. Ook heb ik veel dingen gedaan die ik nooit mogelijk heb geacht. Zo blijkt de quote die ik in mijn eerste week schreef 'life begins at the end of your comfortzone' toch echt waar te zijn. Want, wie had nou ooit gedacht dat ik het embryo ei 'bhalut' zou eten of dat ik tussen de walvishaaien zou zwemmen? Dit is een ervaring die mij als verleegkundige heeft laten groeien en persoonlijk veel over mezelf heb kunnen leren.

Ik wil iedereen nogmaals ontzettend bedanken die mij gesponsord hebben. Van het sponsorgeld heb ik een mooie bijdrage aan het project gedaan en mooie spullen gekocht voor in het ziekenhuis. Zo heb ik een vernevelaar gekocht met bijbehoren en thermometers. De mensen zijn er erg blij mee en hadden dit ook zeker nodig.

Veel liefs,

Anouk