Lieve allemaal,
Inmiddels is het alweer een paar weken geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Het Filipijnse internet en het feit dat ik hier de afgelopen weken veel beleefd en gedaan heb, hielp niet echt mee ;) Inmiddels ben ik alweer op de helft van mijn reis aangekomen. Met zekerheid kan ik nu zeggen dat de Filipijnen echt een plekje in mijn hart gestolen heeft. Al zijn het de mooie stranden niet, dan zijn het de mensen wel. Iedereen is zo aardig en vriendelijk. Het leuke van de Filipino's is dat ze altijd vrolijk zijn en altijd in zijn voor een grapje. Dat is ook terug te zien op mijn stage, waardoor ik het erg naar mijn zin heb in het ziekenhuis.

Alhoewel ik nu al een aardig woordje Filipijns spreek heb ik mijn collega's ook wat Nederlands geleerd. Het is altijd zo grappig als ik in de ochtend aankom in het ziekenhuis ik altijd begroet word met 'Hoi, goedemorgen! Lekker geslapen?'. Afgelopen vrijdag hebben mijn collega's mij ook mee op stap genomen om de omgeving van Narra en de cultuur te laten zien. Zo ben ik achterop de motor geklommen en zijn wij eerst naar de watervallen gegaan waar wij met zijn allen hebben gelunched. Voordat we gingen zwemmen heb ik een Filipijnse gezegde moeten bidden. Als ik onbekende dat niet zou doen, zou er een grote kans zijn dat ik bij de watervallen een ongeluk zou kunnen krijgen. Dit is een speciaak bijgeloof precies bij deze plek. Daarna zijn we naar de hot springs geweest en hebben we in Narra wat gegeten. Helaas heb ik ook de meeste beroemde Filipijnse 'delicatesse' moeten proberen. Dit is balut, een ei met een baby eendje erin. Volgens de Filipino's moet iedereen die uit t buitenland komt eens in zijn leven balut eten. Met veel tegenzin dit geprobeerd, wat veel hilarisch beelmateriaal heeft opgelevert. Vergeleken met balut eet ik toch veel liever die sprinkhanen en meelwormen die ik in Nederland heb gegeten..
Andere typische cultuurstrekjes die ik heb meegemaakt zijn is dat je bijna altijd en overal je schoenen uit moet doen. Zelfs in een restaurant. Persoonlijk vind ik dat dit echt een huiselijk gevoel geeft. Ook spreken de Filipino’s altijd met 2 woorden.

Afgelopen weken zijn weer erg leerzaam geweest in het ziekenhuis. Door de weken heen heb ik binnen het ziekenhuis goed mijn plekje en ritme gevonden. Hetgene wat mij het meeste aangegrepen heeft de afgelopen weken, is dat ik al geholpen heb bij meerdere bevallingen en geassisteerd heb bij een incomplete abortus. Dit vond ik best spannend en gek om het voor het eerst mee te maken! Het gaat er hier toch wel heel anders aantoe dan in Nederland.
Ik vind het nogsteeds heel erg interessant om te zien hoe de gezondheidszorg zo verschillend kan zijn over de wereld. Ook binnen de Filipijnen zelf is het nog een wereld van verschil. Ik heb namelijk het privé ziekenhuis in Puerto Princesa bezocht. Dit ziekenhuis is het enige ziekenhuis op palawan die aan de europese standaarden voldoet. Ook heb ik 1 nieuw ziekenhuis en 1 nieuw medische kliniek in Aborlan bezicht. Het is jammer dat hier weinig patiënten zijn terwijl deze faciliteiten net opgeknapt zijn.
Om naar het ziekenhuis in Narra te komen heb ik mijn prive tricycle driver Reyo. Hij spreekt maar een paar woorden Engels maar hij is echt de meest vriendelijke trycicle driver!

Naast dat ik veel gewerkt heb in het ziekenhuis heb ik na mijn diensten ooknog geholpen bij een ander project. Zo heb ik bijvoorbeeld de muren van de basisschool geschilderd bij het constructie project. Verder speel ik ook wel eens met de kinderen van de basisschool volleybal en andere spelletjes.
In de weekenden heb ik al veel plekken bezocht op palawan. Zo ben ik naar Port Barton geweest en San vicente. Dit zijn rustige vissersdorpjes met mooie stranden en waar je super goed kan eiland hoppen. Hier heb ik ook super veel gesnorkeld tussen de mooiste vissen en schildpadden.   

Ook ben ik naar el nido geweest met alle vrijwilligers uit het vrijwilligershuis. Dit is een toeristisch plaatje helemaal in het noorden van palawan. Hier heb ik 2 eiland hopping tours gedaan en op de mooiste plekjes ben ik geweest. Zo moest ik door een kier in een rots klimmen om bij een verlaten lagune en beach te komen. Ook het hostel dat ik had geboekt was erg verassend. Om het hostel te bereiken heb ik als een echte Freek Vonk door het water moeten manoeuvreren en wat rotsen getrotseerd totdat ik er eindelijk was. Dit was wel oprecht een belevenis. Viel me nog mee dat ik mijn teen niet gestoten heb of in het water gevallen met ben mijn lompe trekjes af en toe.

Ik vermaak me goed met alle vrijwilligers hier. Het is super leuk om allemaal mensen te leren kennen uit andere landen/culturen. Met alle vrijwilligers zetten we onszelf dan ook vaak goed voorschut tijdens de karaoke door keihard oude high school musical liedjes door de microfoon te zingen. Vooral dat het hele dorp heerlijk mee kan genieten van ons valse gezang maakt het natuurlijk extra leuk.

Ik ben benieuwd wat te andere 5 weken mij gaan brengen op het eiland. Ik kijk hier erg naar uit. Toch heb ik wel het punt bereikt dat ik mijn bed, appelmoes, mijn fiets en mijn vertrouwde broodje grillworst van de markt begin te missen. En natuurlijk ook jullie allemaal;) Dus stiekem kijk ik er ook al weer naar uit om naar huis te gaan. Maar daar heb ik nog lang geen tijd voor! Een deze weken ga ik namelijk voorlichting geven over persoonlijke hygiëne aan kinderen op de basisschool en moet ik mijn achterstand inhalen met schrijven in mijn dagboek. Het leven valt soms ook toch nog niet mee op een eiland op de andere kant van de wereld:p

Bedankt weer voor het lezen van mijn blog!

Paalam! (Dit betekent Doei in Tagalog)

Liefs,

Anouk